در آن ترانه قدیمی که جولیا پطرس با دو نفر دیگر (سوسن الحمامی و امل عرفه) در نوجوانی میخواندند [و تازگیها هم این سازمانهای بیفکر ما در اقدامی جوگیرانه و بینمک دادند پسرهای ایرانی بازخوانی کردند] چند سوال مهم میپرسد:
الغضب العربی وین؟
الدم العربی وین؟
الشرف العربی وین؟
خشم
عربی، خون عربی و شرافت عربی کجاست؟
موضوع ترانه برانگیختن احساسات قومی عربی برای نجات فلسطین و لبنان (آن روزگار) از چنگ غاصبان است
اما بیایید فکر کنیم معنای این عبارات و مصداقشان چیست؟
اصلا خشم عربی چیست که حالا بگوییم کجاست؟ اصلا چیزی به نام شرافت عربی وجود دارد؟
تاریخ را که نگاه کنیم حکومتهای عربی منهای هویت اسلامیشان هیچگاه شرافت و افتخار و پیروزی نداشتند. حتی هیچگاه خشمی که منجر به اقتدار پایدار شود هم نداشتند، ولو بی شرافت.
تا پیش از اسلام اکثریت سرزمینهای عربی هرگز به اولیات تمدن و فرهنگ و حکمرانی و کشورداری و یکپارچگی و فهم امر عمومی و ملی ورای نفع فردی و قبیلهای نرسیدند. پس از اسلام هم اگر توفیق و فتحی بوده صرفا با اتکا به هویت و فرهنگ اسلامی و دستکم در مردم با نیات دینی و اهداف الهی بوده -مثل فتح ایران در صدر اسلام- و هرگاه اعراب دوباره به عربیت و انگیزههای قومیتی و انگارههای ناسیونالیستی رجوع کردند دوباره فشل و مفتضح شدند.
بزرگترین این خیزشهای عربی در قرون اخیر «جنگ ششروزه اعراب با اسرائیل» به رهبری پیشوای محبوب و ناسیونالیست مصر «جمال عبدالناصر» بود که شکست و فضاحتی تاریخی را برای تمام کشورهای عربی رقم زد و پس از آن هم با امضای پیمان کمپ دیوید ننگ ابدی را برای مصر و همراهانش خرید.
مورد دوم تجاوز وحشیانه «صدام» به ایران بود که نهایت وحشیگری او + قدرت و امکانات نظ ده کتاب شعر پیشنهادی برای نمایشگاه کتاب...
ما را در سایت ده کتاب شعر پیشنهادی برای نمایشگاه کتاب دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : 5fihmafih2 بازدید : 17 تاريخ : يکشنبه 3 دی 1402 ساعت: 12:37